آيا ما به اين تعداد مهندس نياز داريم؟ پاسخ به اين پرسش نيازمند يک تحليل آماري و بررسي دقيق سالانه اشتغال فارغ‌التحصيلان رشته‌هاي مهندسي در کشور است.
به گزارش رومه شرق، از آمار و ارقام که بگذريم شايد بسياري از ما فارغ‌التحصيلان مهندسي را در اطراف خود بشناسيم که به کاري غيرمرتبط و مشاغلي غير از آنچه که در دانشگاه براي آن تربيت شده‌اند، مي‌پردازند. مثلا مهندس عمراني که کار ترجمه انجام مي‌دهد، مهندس معدني که در کلاس کنکور، رياضيات درس مي‌دهد يا مهندس برق يا مکانيکي که مسافرکشي مي‌کند يا مغازه فست‌فود باز کرده است نشان مي‌دهد که به اشتباه وارد اين رشته شده يا اينکه ساختار تحصيلات آموزش عالي کشور نقصي دارد که بدون توجه به ظرفيت اشتغال و تعداد فارغ‌التحصيلان اين رشته‌ها، صندلي دانشگاه‌ها را پر کرده است.
اين عطش مهندسي که در ايران ديده مي‌شود شايد براي جوامع ديگر قابل درک نباشد. در بسياري از کشورهاي پيشرفته اروپايي در سال‌هاي اخير حتي نوعي بي‌تفاوتي به تحصيل در رشته‌هاي فني و مهندسي ديده مي‌شود. در حالي‌که کشور ما لبريز از فارغ‌التحصيلان رشته‌هاي مهندسي است. گزارش مؤسسه کار آلمان در کلن (Bundesagentur für Arbeit; IW Köln)
در سال 2010 نشان مي‌داد اين کشور تقريبا 26 هزار مهندس کم دارد؛ 15هزارو 500 مهندس مکانيک و 9هزارو 500 مهندس برق و پنج‌هزارو 600 مهندس عمران و معماري.
در کشور آلمان که به موتور صنعتي اروپا مشهور است، بسياري از دانش‌آموزان علاقه‌اي به ورود به رشته‌هاي فني و مهندسي يا حتي پزشکي ندارند و رشته‌هاي علوم اجتماعي، علوم سياسي، هنر و تاريخ و فلسفه و موسيقي براي بسياري جذاب‌تر است. در ايران اما وضع به گونه واضحي متفاوت است.
گزارش سال 2015 مجمع جهاني اقتصاد (the World Economic Forum) نشان مي‌داد که ايران (با 233 هزار نفر) به‌لحاظ تعداد فارغ‌التحصيلان رشته‌هاي مهندسي در جايگاه سوم دنيا ايستاده است. يعني بلافاصله پس از روسيه (454 هزار نفر) و ايالات متحده آمريکا (238 هزار نفر). اما آيا ايران به‌لحاظ سهم خود در بازار جهاني توليدات صنعتي در جايگاه سوم ايستاده است؟ لااقل آمارها اين‌طور نشان نمي‌دهند.
درباره این سایت